03.2010 – HERBARIUM – „Ostropest plamisty w schorzeniach wątroby.”

marzec 2010, nr 43/21 online

 

OSTROPEST PLAMISTY

 

W SCHORZENIACH WĄTROBY

 

   W codziennym trybie życia nasza wątroba narażona jest na ciągłe przeciążenia. Chemizacja pożywienia, czy niedobór w diecie substancji naturalnych mogą być przyczyną m.in. poważnych schorzeń wątroby. Jej uszkodzenie zależy od wielu czynników patogennych m.in. czynnika wywołującego, czasu ekspozycji i reakcji organizmu, co morfologicznie jest widoczne jako przewlekłe zapalenie, stłuszczenie, zwłóknienie, marskość lub rak wątrobowokomórkowy. Wątroba jest narządem nieunerwionym czuciowo, dlatego w wielu przypadkach jej uszkodzenie przez długi okres przebiega bezobjawowo lub z niewielkimi dolegliwościami. Chorzy, a nawet lekarze prowadzący, bardzo późno odkrywają uszkodzenia tego narządu.
   Do chorób wątroby przyczyniają się także leki syntetyczne, z których wiele wykazuje działanie nefrotoksyczne i hepatotoksyczne. Dlatego jednoczesne podawanie preparatów roślinnych zawierających substancje cytoprotekcyjne może zwiększyć właściwości terapeutyczne, a także zmniejszyć działania niepożądane stosowanych leków. Duże znaczenie, poza właściwościami leczniczymi, przypisuje się działaniu ochronnemu preparatów roślinnych w trakcie terapii lekami uszkadzającymi narządy miąższowe.
   Jedną z podstawowych substancji roślinnych stosowanych w schorzeniach wątroby jest ostropest plamisty (Silibum marianum L.) należący do rodziny astrowatych (Asteraceae). Jest on jednoroczną rośliną o białoplamistych, kolczystych liściach i purpurowych kwiatostanach. Potocznie substancja nazywana jest „okazałym ostem”. Ostropest jest rośliną znaną już w czasach starożytnych, nie ma on jednak  wielowiekowej tradycji w ziołolecznictwie. Zastosowanie w medycynie ludowej zaczęło się od wskazań we wszelkiego rodzaju kłujących dolegliwości bólowych (m.in. zapalenie płuc i opłucnej).
   W lecznictwie stosowany jest owoc ostropestu (Fructus Silibi) pozbawiony puchu. Do głównych składników farmakologicznie czynnych występujących w tej substancji roślinnej zaliczyć można kompleks flawolignanów (do 3%) określanych jako sylimaryna i występujących głównie w owocni. W skład ww. kompleksu wchodzą: sylibina, sylibinina, sylichrystyna i sylidionina. Ponadto w ostropeście występują flawonole, olejek eteryczny, aminy biogenne, białko, węglowodany, olej tłusty, sterole i tokoferole.
   Główne działanie lecznicze owocu ostropestu związane jest z obecnością sylimaryny. Zespół ten wykazuje właściwości ochronne dla wątroby (hepatoprotekcyjne). Działanie to jest wielokierunkowe i opiera się na różnych mechanizmach m.in. na: hamowaniu wnikania toksyn do wnętrza hepatocytów – poprzez wiązanie się flawonolignanów sylimaryny z białkami i receptorami błonowymi; działaniu  przeciwzapalnym polegającym na hamowaniu migracji komórek neutrofilnych oraz hamowaniu syntezy leukotrienów i powstawaniu prostaglandyn; spowalnianiu procesów włóknienia w wątrobie – poprzez blokowanie proliferacji komórek gwiaździstych w wątrobie oraz ich przekształcania w miofibroblasty. Te ostatnie są odpowiedzialne za odkładanie kolagenu i innych białek włóknistych, co prowadzi do zwłóknienia i marskości wątroby. Składniki ostropestu wykazują także działanie antyoksydacyjne prowadzące do utrzymania homeostazy środowiska wewnątrzkomórkowego i struktur subkomórkowych. W wyniku działania sylimaryny pobudzona zostaje regeneracja komórek wątroby.

   Głównym wskazaniem do stosowania ostropestu są: profilaktyka i leczenie uszkodzeń wątroby spowodowanych toksycznymi czynnikami zarówno zewnętrznymi (egzogennymi), jak i wewnętrznymi (endogennymi). Do czynników zewnętrznych zaliczyć można hepatotoksyczne składniki pokarmów, niektóre grupy leków, alkohol, metale ciężkie, zaś do czynników wewnętrznych mogących mieć negatywny wpływ na procesy wątrobowe wymienić należy toksyczne produkty przemiany materii oraz toksyny bakteryjne i wirusowe.
   Preparaty z ostropestu można podawać również w zaburzeniach trawienia, w profilaktyce marskości wątroby i stanów przewlekłego zapalenia wywołanego infekcją wirusową WZW typów: B i C.
   Sama sylimaryna nie jest toksyczna, jednak przy stosowaniu należy zachować ostrożność ze względu na hamowanie aktywności cytochromu P450 (CYP 3A4, CYP 2C9), glukuronylotransferazy oraz glikoproteiny P. W badaniach klinicznych stwierdzono interakcje ostropestu plamistego z m.in. metronidazolem, digoksyną, irinotekanem i indynawirem.

 
   Nie zaleca się stosowania preparatów zawierających ekstrakt z ostropestu u kobiet w ciąży, karmiących piersią oraz u dzieci poniżej 12 roku życia.  

 

   Dawkowanie: przeciętna dawka początkowa sylimaryny wynosi od 200 do 400 mg/dz. Podawana powinna być w 2-3 porcjach. Dzienna dawka substancji roślinnej wynosi 12-15 g.

dr n. farm. Tomasz Baj
adiunkt
w Katedrze i Zakładzie
Farmakognozji
z Pracownią Roślin Leczniczych,
Uniwersytet Medyczny w Lublinie

 

Piśmiennictwo:
Giese LA. Milk thistle and the treatment of hepatitis. Gastroenterol Nurs 2001; 24 : 95–7.
Karłowicz-Bodalska K., Bodalski T., Znaczenie surowców roślinnych w leczeniu schorzeń wątroby. Post. Fitoterapii, 2007, 3: 155-67.
Lamer-Zarawska E., Kowal-Gierczak B., Niedworok J., [red.]. Fitoterapia i leki roślinne. PZWL, Warszawa, 2007.
Lamer-Zarawska E. (red.). Fitoterapia i leki roślinne w geriatrii. PZWL 2009, Warszawa
Ptasznik A., Rola sylimaryny w zapobieganiu i leczeniu chorób wątroby. Post. Fitoter., 2004, 4: 189-90.
Szałek E., Grześkowiak E., Bełcikowska I., Daraszkiewicz M., Kusek R., 2006. Wybrane interakcje farmakokinetyczne Silybum marianum z innymi lekami. Herba Pol. 52(3): 82-3.