07.2008 – UE – nowe rejestracje.

NOWE REJESTRACJE – UE

LIPIEC 2008

 

   W lipcu 2008 r. Komisja Europejska w ramach procedury centralnej wydała 13 decyzji o dopuszczeniu do obrotu nowych produktów leczniczych przeznaczonych do stosowania u ludzi. Produkty omówiono w ramach klasy ATC według WHO oraz substancji czynnej preparatu, z krótkim opisem postaci i z uwzględnieniem wskazań, pomijając inne szczegóły, które można znaleźć w witrynie internetowej Europejskiej Agencji Produktów Leczniczych (http://www.emea.eu.int).

 

A – Przewód pokarmowy i metabolizm

A06/A06A – Leki przeczyszczające; A06AX – Inne leki przeczyszczające (klasyfikacja tymczasowa – WHO nie ustaliła jeszcze klasy dla bromku metylonaltreksonu)

Methylnaltrexoni bromidum: Relistor (Wyeth) jest wskazany w leczeniu zaparć wywołanych opioidami u osób z zaawansowanymi chorobami otrzymujących leczenie paliatywne, u których odpowiedź na środki przeczyszczające nie była wystarczająca. Bromek metylonaltreksonu jest selektywnym antagonistą wiązania opioidowego receptora mi. Badania in vitro wykazały, że metylonaltrekson jest antagonistą opioidowego receptora mi z 8-krotnie mniejszym potencjałem dla opioidowego receptora kappa i znacznie mniejszym powinowactwem do opioidowego receptora delta. Zdolność metylonaltreksonu, jako aminy czwartorzędowej, do przenikania bariery krew-mózg, jest ograniczona. Pozwala to na działanie metylonaltreksonu jako obwodowego antagonisty opioidowego receptora mi, w takich tkankach jak tkanki przewodu pokarmowego, bez wypływu na działanie przeciwbólowe opiodów na ośrodkowy układ nerwowy.

A10 – Leki stosowane w cukrzycy; A10B – Leki obniżające poziom glukozy we krwi, z wyłączeniem insulin; A10BD – Złożone doustne leki obniżające poziom glukozy we krwi; A10BD07 – Metformina i sitagliptyna

Metforminum+sitagliptinum: Janumet, Velmetia i Efficib (wszystkie: Merck Sharp & Dohme) wskazane są do stosowania, oprócz diety i ćwiczeń fizycznych, w celu poprawy kontroli glikemii u pacjentów z glikemią niedostatecznie wyrównaną podczas stosowania maksymalnej tolerowanej dawki metforminy w monoterapii, lub u pacjentów już leczonych sitagliptyną w skojarzeniu z metforminą. Preparaty wskazane są również do stosowania w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem (tj. w leczeniu potrójnie skojarzonym), oprócz diety i ćwiczeń fizycznych, u pacjentów z glikemią niedostatecznie wyrównaną podczas stosowania maksymalnej tolerowanej dawki metforminy i sulfonylomocznika.

Metformina jest biguanidem o właściwościach przeciwcukrzycowych, który zmniejsza stężenia glukozy w osoczu, na czczo i po posiłku. Nie pobudza wydzielania insuliny i dzięki temu nie powoduje hipoglikemii. Może działać w trzech mechanizmach: 1) zmniejszając wytwarzanie glukozy w wątrobie poprzez hamowanie glukoneogenezy i glikogenolizy; 2) umiarkowanie zwiększając wrażliwość na insulinę w tkance mięśniowej, co poprawia obwodowy wychwyt glukozy i jej zużycie; 3) opóźniając wchłanianie glukozy w jelitach. Metformina pobudza wewnątrzkomórkową syntezę glikogenu, działając na syntazę glikogenową. Zwiększa zdolności transportowe określonych rodzajów transporterów glukozy w błonie komórkowej (GLUT-1 i GLUT‑4). U ludzi, niezależnie od wpływu na glikemię, metformina korzystnie wpływa na metabolizm lipidów. W kontrolowanych średnio- i długoterminowych badaniach klinicznych wykazano, że metformina w dawkach terapeutycznych zmniejsza stężenie cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji LDL oraz trójglicerydów.

Fosforan sitagliptyny po podaniu doustnym jest aktywnym, silnym i wysoce selektywnym inhibitorem enzymu dipeptydylopeptydazy 4 (DPP-4), stosowanym w leczeniu cukrzycy typu 2. Inhibitory DPP-4 są substancjami o działaniu wzmacniającym działanie inkretyn. Hamując enzym DPP-4, sitagliptyna zwiększa stężenia dwóch znanych czynnych inkretyn – glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP‑1) i zależnego od glukozy polipeptydu insulinotropowego (GIP). Inkretyny stanowią część systemu endogennego uczestniczącego w fizjologicznej kontroli homeostazy glukozy. Kiedy stężenie glukozy we krwi jest prawidłowe lub podwyższone, GLP-1 oraz GIP zwiększają syntezę insuliny i uwalnianie jej z komórek beta trzustki. GLP-1 obniża również wydzielanie glukagonu przez komórki alfa trzustki, prowadząc do zmniejszenia wytwarzania glukozy w wątrobie. Kiedy stężenie glukozy w krwi jest niskie, nie następuje wzmocnienie uwalniania insuliny ani hamowanie wydzielania glukagonu. Sitagliptyna jest silnym i wysoce selektywnym inhibitorem enzymu DPP-4 i w stężeniach stosowanych terapeutycznie nie hamuje blisko spokrewnionych z nim enzymów DPP-8 lub DPP-9. Ogólnie, sitagliptyna poprawiała kontrolę glikemii, gdy była stosowana w skojarzeniu z metforminą (jako leczenie początkowe lub skojarzone) lub w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem i metforminą.

 

B – Krew i układ krwiotwórczy

B01/B01A – Leki przeciwzakrzepowe; B01AC – Inhibitory agregacji płytek krwi (z wyłączeniem heparyny)

Clopidogrelum: Clopidogrel BMS (Bristol-Myers Squibb) i Clopidogrel Winthrop (Sanofi Pharma Bristol-Myers Squibb) są wskazane u dorosłych w profilaktyce przeciwzakrzepowej w objawowej miażdżycy. Klopidogrel wybiórczo hamuje wiązanie difosforanu adenozyny (ADP) z jego receptorem płytkowym i dalszą aktywację kompleksu GPIIb/IIIa, w której pośredniczy ADP, tym samym hamując agregację płytek. Biotransformacja klopidogrelu jest konieczna do wywołania hamowania agregacji płytek. Klopidogrel hamuje również agregację płytek indukowaną przez innych agonistów, blokując wzmożenie aktywacji płytek przez uwolniony ADP. Klopidogrel działa poprzez nieodwracalną modyfikację płytkowego receptora ADP. W konsekwencji, płytki poddane działaniu klopidogrelu pozostają pod jego wpływem przez resztę swojego życia, a powrót prawidłowej czynności płytek występuje z szybkością zgodną z obrotem płytek w ustroju.

W ramach centralnej rejestracji unijnej wcześniej zarejestrowano 2 inne preparaty klopidogrelu: Iscover (Bristol-Myers Squibb) i Plavix (Sanofi Pharma Bristol-Myers Squibb). Na rynku w Polsce oprócz leku oryginalnego Plavix (który był dopuszczony wcześniej w ramach procedury narodowej) dostępne są 2 leki generyczne: Areplex (Adamed) i Zyllt (Krka Polska), natomiast Clopidix (Lekam) nie został jeszcze wprowadzony. Preparat Klopidogrel (Instytut Farmaceutyczny) został skreślony z Rejestru.

 

C – Układ sercowo-naczyniowy

C01 – Leki nasercowe; C01E – Inne leki nasercowe; C01EB – Inne leki nasercowe

Ranolazinum: Latixa (CV Therapeutics Europe) jest wskazana jako lek dodatkowy w leczeniu objawowym pacjentów ze stabilną dławicą piersiową, u których objawy nie ustępują lub występuje nietolerancja leków przeciwdławicowych pierwszego rzutu (takich jak leki beta-adrenolityczne i [lub] antagoniści kanałów wapniowych). Mechanizm działania ranolazyny jest w dużej mierze nieznany. Lek może wywierać pewne działanie przeciwdławicowe za pomocą hamowania późnego prądu sodowego w komórkach mięśnia sercowego. Obniża to wewnątrzkomórkową kumulację sodu i w rezultacie zmniejsza wewnątrzkomórkowe przeładowanie wapniem. Uważa się, że ranolazyna za pomocą obniżenia późnego prądu sodowego zmniejsza taki wewnątrzkomórkowy brak równowagi jonowej podczas niedokrwienia. Oczekuje się, że zmniejszenie komórkowego przeładowania wapniem poprawia relaksację mięśnia sercowego i tym samym zmniejsza sztywność rozkurczową lewej komory.

C04/C04A – Leki rozszerzające naczynia obwodowe; C04AX – Inne leki rozszerzające naczynia obwodowe (klasyfikacja tymczasowa – WHO nie ustaliła jeszcze klasy dla ikatybantu)

Icatibantum: Firazyr (Jerini) jest wskazany w leczeniu objawowym ostrych napadów dziedzicznego obrzęku naczynioruchowego (ang. hereditary angioedema; HAE) u osób dorosłych (z niedoborem inhibitora esterazy C1). HAE (choroba autosomalna dominująca) jest wywołany przez brak lub zaburzenia czynności inhibitora esterazy C1. Napadom HAE towarzyszy wzrost uwalniania bradykininy, która jest kluczowym mediatorem w rozwoju objawów klinicznych. HAE przejawia się w postaci przemijających napadów obrzęku podskórnego i (lub) podśluzówkowego, obejmującego górne drogi oddechowe, skórę i przewód pokarmowy. Napad zwykle trwa 2 do 5 dni. Ikatybant jest selektywnym, kompetycyjnym antagonistą receptora bradykininy typu 2 (B2). Jest to syntetyczny dekapeptyd o strukturze podobnej do bradykininy, lecz zawierający 5 aminokwasów niebiałkogennych.

C10 – Leki wpływające na stężenie lipidów; C10A – Leki wpływające na stężenie lipidów, leki proste; C10AD – Kwas nikotynowy i pochodne

Acidum nicotinicum+laropiprantum: Pelzont, Tredaptive i Trevaclyn (wszystkie: Merck Sharp & Dohme) są wskazane do stosowania w leczeniu dyslipidemii, zwłaszcza u pacjentów z dyslipidemią mieszaną (charakteryzującą się podwyższonym stężeniem cholesterolu LDL i triglicerydow oraz małym stężeniem cholesterolu HDL) oraz u pacjentów z pierwotną hipercholesterolemią (heterozygotyczną rodzinną lub nierodzinną). Leki należy stosować w skojarzeniu z inhibitorami reduktazy HMG-CoA (statynami), jeżeli obniżenie stężenia cholesterolu uzyskane w monoterapii inhibitorem reduktazy HMG-CoA jest niewystarczające. Produkty lecznicze mogą być stosowane w monoterapii jedynie u pacjentów, u których inhibitory reduktazy HMG-CoA są uważane za nieodpowiednie lub nie są tolerowane. Podczas leczenia należy kontynuować dietę i inne niefarmakologiczne metody leczenia (np. ćwiczenia fizyczne, zmniejszenie masy ciała). Preparaty zawierają kwas nikotynowy, który w dawkach terapeutycznych działa jako lek modyfikujący stężenie lipidów we krwi, oraz laropiprant, silnie działający lek z grupy selektywnych antagonistów receptora prostaglandyny D2 (PGD2) podtypu 1 (DP1). Kwas nikotynowy powoduje obniżenie stężenia frakcji lipoprotein o małej gęstości (LDL-C), cholesterolu całkowitego (TC), frakcji lipoprotein o bardzo małej gęstości (VLDL-C), apolipoproteiny B (apo B, głównej proteiny frakcji LDL), triglicerydów (TG) i lipoproteiny (a) [Lp(a), zmodyfikowana cząsteczka frakcji LDL], a także podwyższenie stężenia frakcji lipoprotein o wysokiej gęstości (HDL-C) oraz apolipoproteiny A-I (apo A-I, główna białkowa komponenta frakcji HDL). Laropiprant hamuje efekt uderzenia gorąca z zaczerwienieniem wywołany podaniem kwasu nikotynowego, w którym pośredniczy PGD2. Laropiprant nie wpływa na stężenie lipidów ani nie zakłóca wpływu kwasu nikotynowego na profil lipidów.

 

J – Leki przeciwzakaźne działające ogólnie

J01 – Leki przeciwbakteryjne działające ogólnie; J01D – Inne beta-laktamowe leki przeciwbakteryjne; J01DH – Karbapenemy

Doripenemum: Doribax inj. (Janssen-Cilag) przeznaczony jest do leczenia następujących zakażeń u pacjentów dorosłych: wewnątrzszpitalne zapalenie płuc (w tym zapalenie płuc związane z mechaniczną wentylacją), powikłane zakażenia wewnątrzbrzuszne, powikłane zakażenia dróg moczowych. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego zastosowania leków przeciwbakteryjnych. Dorypenem jest syntetycznym antybiotykiem z rodziny karbapenemów. Działanie dorypenemu polega na hamowaniu biosyntezy ściany komórkowej bakterii. Dorypenem inaktywuje wiele podstawowych białek wiążących penicyliny (PBPs, ang. penicillin-binding proteins), w wyniku czego dochodzi do zahamowania ich aktywności, a następnie śmierci komórki. In vitro wykazano nieznaczne wzajemne działanie antagonistyczne dorypenemu i innych antybiotyków. Zaobserwowano działanie addycyjne lub słabe działanie synergiczne z amikacyną i lewofloksacyną na Pseudomonas aeruginosa, a także z daptomycyną, linezolidem, lewofloksacyną i wankomycyną na bakterie Gram-dodatnie. Mechanizmy rozwoju oporności bakterii na dorypenem polegają na inaktywacji leku przez enzymy hydrolizujące karbapenemy, występowaniu zmutowanych lub nabytych białek wiążących penicyliny, zmniejszeniu przepuszczalności zewnętrznej błony komórkowej oraz zwiększeniu aktywnego transportu z komórki. Dorypenem jest odporny na hydrolizę przez większość beta-laktamaz, w tym także penicylinazy i cefalosporynazy, wytwarzanych przez bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne, z wyjątkiem stosunkowo rzadko występujących beta-laktamaz hydrolizujących karbapenemy. Gatunki oporne na inne karbapenemy wykazują zwykle równocześnie oporność na dorypenem. Gronkowce metycylinooporne należy zawsze uznawać jako oporne na dorypenem. Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, w tym karbapenemów, dorypenem powodował wyselekcjonowanie szczepów bakterii niewrażliwych na jego działanie.

 

V – Preparaty różne

V03/V03A – Inne środki stosowane w lecznictwie; V03AB – Środki odtruwające

Sugammadexum: Bridion (Organon) jest wskazany w celu odwrócenia blokady przewodnictwa nerwowo-mięśniowego wywołanej przez rokuronium lub wekuronium. U dzieci i młodzieży preparat zaleca się stosować tylko w rutynowym zniesieniu blokady wywołanej przez rokuronium. Sugammadeks jest zmodyfikowaną gamma-cyklodekstryną wybiórczo wiążącą leki zwiotczające. Tworzy kompleksy z rokuronium lub wekuronium, lekami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, zmniejszając ilość leku blokującego przewodnictwo, który jest dostępny do związania z receptorami nikotynowymi w płytce nerwowo-mięśniowej. Powoduje to zniesienie bloku przewodnictwa nerwowo-mięśniowego wywołanego przez rokuronium lub wekuronium.

 

 

Opracowanie: dr n. farm. Jarosław Filipek

Kierownik Działu Informacji o Produktach

Administrator Farmaceutycznej Bazy Danych BAZYL

 IMS Poland

2008-08-27