08.2011 – „Wspomnienie o prof. zw. dr hab. n. farm. Wincentym Kwapiszewskim.”

sierpień 2011, nr 60/38 online

 

WSPOMNIENIE

 

O PROFESORZE

 

WINCENTYM KWAPISZEWSKIM (1927-2011)

 

 

   Z głębokim żalem przekazuję smutną informację, że w dniu 30 czerwca 2011r. zmarł po ciężkiej chorobie prof. dr hab. n. farm. Wincenty Kwapiszewski wieloletni kierownik Katedry i Zakładu Chemii Farmaceutycznej i Analizy Leków Wydziału Farmaceutycznego Akademii Medycznej w Warszawie a następnie Akademii Medycznej/Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, wieloletni prezes Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, zasłużony dla polskiej farmacji naukowiec i nauczyciel akademicki, wychowawca wielu pokoleń farmaceutów.

 

 

   Msza Św. żałobna odbyła się w Warszawie w środę 6 lipca 2011 roku o godzinie 10.30 w kościele Św. Tadeusza Apostoła przy ul. Goraszewskiej 16, skąd nastąpiło wyprowadzenie Zmarłego na Cmentarz Bródnowski.

 

   Wincenty Kwapiszewski był pasjonatem nauki i badań naukowych. Studiował w Poznaniu i zaraz po studiach (1952r.) rozpoczął prace w Katedrze Chemii Farmaceutycznej kierowanej przez wybitnego światowej sławy naukowca i farmaceutę prof. dr hab. Franciszka Adamanisa. W roku 1956 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował najpierw w Ministerstwie Zdrowia a następnie na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej, tam się doktoryzował (1962r.), habilitował i uzyskał docenturę (1968r.) i  awansował na stanowisko Kierownika Katedry Chemii Farmaceutycznej a następnie został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego (1982r.). Potem losy rzuciły Go do Łodzi, także na Wydział Farmaceutyczny i także jak poprzednio do Zakładu Chemii Farmaceutycznej na kierownicze stanowisko, gdzie w 1993 roku uzyskał nominację na stanowisko profesora zwyczajnego a następnie przeszedł na emeryturę. Jego dorobek naukowy jest olbrzymi – liczący ponad 200 publikacji, doniesień naukowych i patentów. Jako doświadczony dydaktyk  był współautorem podręczników: Chemiczna Analiza Ilościowa Środków Leczniczych (PZWL 1975), Chemia Leków ( (PZWL – wyd. I-1978,  wyd. II – 1986) oraz skrypt pt.: Nazewnictwo Środków Leczniczych (Wyd. AM 1999).

 

   Prof. Wincenty Kwapiszewski, jako działacz farmaceutyczny, był także autorem licznych – kilkudziesięciu – artykułów na tematy organizacyjne i społeczne dotyczące studiów, jak i zawodu farmaceutycznego. Ponad to, co należy także podkreślić, że Drogi Zmarły był wspaniałym prelegentem występującym z wykładami plenarnymi, jak i w sekcjach wielu zjazdów krajowych i międzynarodowych, a także wygłosił dziesiątki wykładów naukowych na zebraniach Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego we wszystkich Oddziałach  PTFarm-u.

 

   Profesora dr hab. n farm. Wincentego Kwapiszewskiego – Profesora, Prezesa i Przyjaciela, większość z nas pamięta jako zawsze prężnego, pełnego zapału do działania i do dyskusji jak również do podejmowania ważnych decyzji. Pamiętamy Go także jako wspaniałego dydaktyka, jako zasłużonego dla nauki polskiej profesora nauk farmaceutycznych i wielkiego orędownika studiów i zawody farmaceutycznego, i także jako wielkiego działacza zawodowego a w szczególności wieloletniego lidera polskiej Farmacji. To Profesor Wincenty Kwapiszewski przez okres 13-stu lat (cztery kadencje), był Prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego – w latach 1976-1989 – a więc w latach, kiedy Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne było jedyną liczącą się w Kraju organizacją reprezentującą wszystkich polskich farmaceutów, tak u władz Sejmu, Rządu, ministerstw a także województw i innych organów władzy państwowej, a także władzy Akademickiej w pełnym tego słowa znaczeniu, gdyż mieszczą się w tym słowie: Polska Akademia Nauk, Uczelnie i Wydziały.

 

   Ale żeby być skutecznym Prezesem, musiał ciężko na to wszystko swoją aktywnością zapracować. Zaraz po studiach farmaceutycznych – na których był aktywnym działaczem organizacji studenckich – w roku 1953 został członkiem PTFarm’u, potem od 1971r. był wiceprzewodniczącym Oddziału Warszawskiego i krótko potem na Jego barki złożono olbrzymią odpowiedzialność, powołując Docenta Wincentego Kwapiszewskiego na przewodniczącego Komitetu Organizacyjnego 36-go Międzynarodowego Kongresu Międzynarodowej Federacji Farmaceutycznej (FIP). Pracami organizacyjnymi kierował w latach od 1974 do 1976 – w którym to roku w Warszawie odbył się ten wielki Światowy Kongres. W tym samym roku tj. 1976, na XI Walnym Zgromadzeniu PTFarm-u (w Kielcach) Docent Wincenty Kwapiszewski został wybrany prezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, którą to funkcję piastował, jak wspomniano wyżej, przez  cztery kadencje, aż do 1989 roku (były to kadencje XII – XV). W tych też latach Prezes Wincenty Kwapiszewski był przedstawicielem polskich farmaceutów w Zgromadzeniach  Generalnych Międzynarodowej Federacji Farmaceutycznej (FIP).

 

   Inną płaszczyzną działania Prezesa Kwapiszewskiego było włączenie się w aktywne działanie w takich organizacjach lub gremiach działających na rzecz nauki jak: Zarząd Główny Zrzeszenia Polskich Towarzystw Naukowych (1977-1993 – pełnił tam funkcję wiceprezesa), Rady Towarzystw Naukowych przy Prezydium PAN (1978-1991), Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia (1981-1990), Rady Konsultacyjnej ds. produkcji farmaceutycznej przy Ministrze Przemysłu Chemicznego (1984-1986), Rady Naukowej Instytutu Leków (1978-1985), Rady Konsultantów Krajowych ds. Farmacji (1985-1989), Komisji Analizy Farmaceutycznej Komitetu Chemii Analitycznej PAN (1972-1978), Komisji Badania Leku Syntetycznego Komitetu Terapii Doświadczalnej PAN (1978-1984), był także organizatorem a potem wiceprzewodniczącym Komitetu Nauki o Leku (KNoL) przy VI Wydziale Nauk Medycznych PAN (1986-1992), ponadto był członkiem Komisji Farmakopei Polskiej od 1989r.

 

   A po przemianach ustrojowych Profesor Kwapiszewski został powołany na członka Naukowej Rady Konsultacyjnej przy Naczelnej Izbie Aptekarskiej – od 1993r. Był także członkiem Rady Naukowej Instytutu Technologii i Chemii Leków Wydziału Farmaceutycznego w Łodzi – od 1978r., działał także jako członek komitetów redakcyjnych Acta Poloniae Pharmaceutica i Farmacji Polskiej w latach 1976-1989 i wielu innych rad programowych takich jak w PZWL, w Ministerstwie Zdrowia i innych instytucjach. Był także konsultantem Sejmu PRL VIII i IX kadencji ds. zaopatrzenia farmaceutycznego a następnie był także konsultantem Sejmu i Senetu RP ds. ustawodawstwa farmaceutycznego – w 1990r., był także przez wiele lat członkiem Rady Naukowej „Czasopisma Aptekarskiego”.

 

   Za swoją aktywność Profesor Wincenty Kwapiszewski uzyskał także wielkie międzynarodowe wyróżnienia honorowe – otrzymując członkostwa honorowe Towarzystw Farmaceutycznych: Czechosłowacji (1979), ZSRR (1981), NRD (1987), Węgier (1988). Także i Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne na koniec XVIII kadencji  podczas walnego Zgromadzenia nadało prof. zw. dr hab. n. farm. Wincentemu Kwapiszewskiemu godność Prezesa Honorowego. Jego osiągnięcia zawodowe i organizacyjne zostały wysoko ocenione przez władze państwowe, czego dowodem jest wyróżnienie prof. dr hab. Wincentego Kwapiszewskiego: Nagrodą Io Ministra Zdrowia (1979r.), Złotym Krzyżem Zasługi (1969r.), Krzyżem Kawalerskim OOP (1979r.), Krzyżem Oficerskim OOP (1986r.).

 

   Poza tym ogromem działalności krył się, czego nie można pominąć, wspaniały człowiek, serdeczny przyjaciel, błyskotliwy rozmówca i zebraniowy orator, a także człowiek, który  posiadał wielką godność osobistą i poczucie wielkiej dumy z tego, że jest Polakiem.  To też działał w takich patriotycznych organizacjach związanych z Jego losami – jako zesłańca na Sybir w czasie II Wojny Światowej – gdzie był w latach zsyłki 1943 – 1945 członkiem Związku Patriotów Polskich w ZSSR, a następnie wstąpił w 1989 roku do Związku Sybiraków. Swoje wspomnienia jako sybiraka zawarł w interesującej książce pt.: Rapsodia Ałtajska.

 

   Żegnając Zmarłego podczas żałobnej Mszy Świętej – niżej podpisany wypowiedział następujące słowa: Drogi Wicku, byłem z Tobą związany przez wiele lat i przez wszystkie te lata uczyłem się od Ciebie mądrości życiowych i organizacyjnych, jak również mogłem podziwiać Twoje bezgraniczne oddanie naukom farmaceutycznym i zawodowi farmaceutycznemu oraz walkom o ich  rozwój i wysoki prestiż.